Mijn eerste keer.. achter de jurytafel.
Afgelopen vrijdag 15 maart was er weer een onderlinge wedstrijd tussen de vier verenigingen (Judo vereniging Marum, Judo vereniging Grootegast, Drachten en Roden) in sporthal de Holten in Marum. Georganiseerd door onze vereniging. Altijd een hele klus. Wie doen er mee, wie staat waar, zijn er voldoende mensen om alle posten te bemannen, etc.
Cees zocht nog mensen om de matten klaar te leggen. Dat wilden mijn twee jongens wel, en ik -fanatiek als ik ben- ook wel. Helaas konden wij pas om 16.00 uur aanwezig zijn. Dat was uiteraard geen probleem. Maar misschien wilde ik wel blijven om plaats te nemen achter een van de jurytafels bij de mat?
Dat leek me wel wat. Nog nooit eerder gedaan en eerlijk gezegd snap ik ook niet heel veel van het spel. Dat was geen probleem. Alles valt tenslotte te leren, ook achter een tafel zitten.
Klokslag vier uur melden wij ons bij de kassa. Maria zei me dat ik gewoon door mocht lopen aangezien ik kwam helpen. Mijn twee judoka’s hebben zich netjes aangemeld en gingen zich omkleden. Ik mocht me melden bij Janieke. Zij gaf me uitleg over wat ik ging doen. Ik mocht bij een mat plaatsnemen samen met Karin, een “nieuwe” moeder. Dat was niet de mat waar mijn kinderen speelden, dus af en toe moest ik met een schuin oog opzij kijken en zag ik mijn kind bovenop of onder een ander liggen.
Bij ‘mijn’ mat ging het er spannend aan toe. Allemaal enthousiaste jongens en meisjes met ieder hun eigen spel. Waar de een als een leeuw de aanval inzette, was de ander juist rustig en wachtte het juiste moment af om een greep in te zetten.
De scheidsrechter nam alle tijd en rust voor de nieuwelingen op de mat. Hij legde uit hoe ze op een mat horen te groeten, te starten en te eindigen. Hij gaf de kleintjes tips wat ze nog meer konden doen, wanneer ze punten scoren en wat het betekent als het zakje op de mat wordt gegooid (dan is de speeltijd om). Wat een engelengeduld heeft hij. Hij hield goed oogcontact met de mensen achter de tafel. Is er nog tijd? Staan de punten in het bord? Hoe lang nog voor de houdgreep (tijd wordt ook bijgehouden). Voor mij was het heel fijn dat hij dat oogcontact zo onderhield. We hadden vrij snel een samenwerking opgezet met weinig woorden.
En wat mooi voor al die leuke kleine mensjes in hun judopakken dat ze het allemaal gewoon mogen leren. Zo’n wedstrijdje is ook vooral “leren hoe het werkt”. Niet alleen voor de kinderen, dat was het zeker ook voor mij. Want ondanks dat mijn kinderen al drie jaar op deze mooie sport zitten, heb ik ontzettend veel geleerd van het achter die tafel zitten. Ik kan het iedere ouder aanraden om eens een wedstrijd plaats te nemen achter die jurytafel. Je begrijpt gelijk een heel stuk beter waar je kind mee bezig is en hoe het gaat. Superleuk!
Uiteindelijk zijn alle kinderen met een medaille en een ervaring rijker naar huis gegaan. En ik? Weliswaar zonder medaille naar huis, maar zeker met een mooie ervaring!
